Soh, ik slaap weer wat beter sinds een paar dagen. Dat is toch wel prettig. De hele discussie over stikstof doet toch meer met mij dan ik gedacht had.
Samen met mijn man runnen we een rundveehouderijbedrijf met onze zuiveltak. Als ondernemer maak je zelf je eigen keuzes.
Ondernemen is ook zelf de touwtjes in handen houden. Op dit moment voelt het alsof we niet zelf de touwtjes in handen hebben. We moeten afwachten wat de overheid over ons ‘beslist’. En laat ik daar nu net niet goed tegen kunnen.
Misschien volgt u hem ook op facebook of Twitter, Gert van den Bosch, fotograaf uit Zaltbommel. Hij maakt bijzondere dierenfotos en is geïnteresseerd in de landbouw.
Koeien zijn prachtige dieren. Wij boffen dan met een stal zwart-bonte, rood-bonte, bruine, en rode koeien. Ik kan genieten van die blikken in de ogen, de oren die alle kanten op flapperen en een luid geloei. Onder het melken komt Emma, mijn “melkvriendin”(ja zo noemen we haar inmiddels) getrouw, rustig staan herkauwen bij het trapje van de melkput.
“Als je te horen krijgt dat je mogelijk je baan verliest, uit je huis gezet wordt, je hobby kwijt raakt, je familietradities niet mag voortzetten en de droom van je kinderen in duigen valt..” Help!
Aandachtstrekker
Het rood-wit-blauw wapperde aan de gevel van onze boerderij, begin juni. Vooraan de vlaggenstok hing de schooltas van onze dochter. Geslaagd! Blijdschap alom.
Gehuld in afgeknipte jeans met eronder dunlop werklaarzen stond ze onder de vlag een flink geschudde champagnefles te ontkurken: feest!
Een dag later was de feestvreugde alweer ver te zoeken, met de aankondiging van de stikstofplannen die het einde betekenen voor vele boerenbedrijven in Nederland.
Mijn gedachten dwaalden af naar een half jaar terug. Toen de dochter in aanloop naar de examens vol enthousiasme werkte aan haar profielwerkstuk over de melkveehouderij. Dit in verband met haar te maken studiekeuze.
Ze bladerde de keuzegids van het beroepsonderwijs door. Het groene hoofdstuk ontving (allerminst verwonderend) haar meeste enthousiasme.
Alhoewel de eerste zin van dit hoofdstuk niet direct de meest motiverende was: ‘Na een opleiding uit dit hoofdstuk heb je vaak een lager salaris dan gemiddeld.’
‘Tuurlijk, ontmoedig ze gelijk maar’, was mijn gedachte. Een baan in de agrarische sector verdient tegenwoordig mager respect in plaats van dat het trots oplevert. Laat staan centen. Het toekomstperspectief van onze toonaangevende land-en tuinbouw lijkt steeds meer in mist op te gaan. Stikstofmist wel te verstaan.
Inmiddels doet enkel het lezen van het woord me al de nekharen overeind staan.
Stikstof? Stik toch!
Wereldwijd hebben we een grote duurzaamheidsopgave, dat ontken ik niet. Maar dat onze koeien de grootste klimaatzondaars zijn, kan er bij mij niet in.
Met de natuur als dekmantel helpt de overheid onze toonaangevende sector om zeep.
Boeren gaan onteigend worden om de vrijgekomen stikstof te gebruiken voor onder andere verkeer, bouw en industrie. Hierdoor neemt de CO2-uitstoot toe. Niet alleen verslechteren zo de luchtkwaliteit en de natuur, maar het draagt ook bij aan de opwarming van de aarde. Terwijl landbouwgrond juist CO2 opneemt.
Wat nou 'natuur'??
De Nederlandse boer, die zorgt voor lokaal, veilig en duurzaam voedsel op uw bord, wordt geëlimineerd. Verdreven.
Wij zijn een toekomstboer – wat dat ook moge zijn. Een duurzame boer. Een biodiversiteitsboer. Een diervriendelijke boer. En nu ook een actieboer.
We hebben geen keuze.
Binnen 2 weken na het hijsen van de Nederlandse vlag, zat onze dochter als bijrijder op onze trekker, op naar het landelijk protest: met diezelfde vlag ondersteboven, als noodsignaal. Hopende dat het blauw-wit-rood in nabije toekomst omgedraaid kan worden, voor haar toekomstperspectief en dat van de voedselmakers!
Bianca Straathof
Het was ochtend en tijd om de kalfjes te voeren. Vaak begint dat met melk geven, daarna voeren en tot slot zorgen dat de hokken worden voorzien van stro zodat de kalfjes schoon en droog kunnen liggen. En zo geschiedde, de melk was gegeven en toen was het dus tijd om te voeren.
Het is 3 uur 's nachts, de nacht voor het grote protest. Ik ga er niet heen, toch ben ik al wakker. Ik ga er niet heen omdat ik bang ben dat ik het niet aan kan. Ik probeer al maanden en misschien al wel jaren te struisvogelen zoals ik het noem. Mijn kop in het zand te steken.
Poetsen en opruimen: net even door een andere bril naar je bedrijf kijken dan we in de dagelijkse routine doen. Dat hebben we de afgelopen weken gedaan. Tja, en daarnaast natuurlijk met een blik de weersvoorspelling van 2e Pinksterdag. Het weer, het was wat het was… Alle lof voor de meer dan 500 deelnemers die op de fiets zijn gestapt!
Net voor de corona periode begon, werd ik op een zondagavond gebeld door de brandweer, een noodsituatie op een boerderij. De meeste dieren werden gered, een aantal met ernstige verwonding werden op het bedrijf door mij uit hun lijden verlost.
