Ik loop op zolder, op zoek naar dekentjes van de kinderen en naar het traphekje van onderaan de trap. Buiten wordt het hek tussen onze tuin en het boerenerf weer geplaatst. Er komt gezinsuitbreiding. We verwelkomen geen vijfde kind, maar een labrador pup: Joep.
Misschien herinner je je de vorige column nog, ik vertelde dat ik mijn kippen miste en dat het nog maar vijf weken wachten was om die gezelligheid weer om me heen te hebben. Het liep anders.
…we geven er weer massaal gehoor aan, want màn: wat hebben we het gemist!
Ook op de boerderij is het feest;
Toen begin april genoemd werd dat de koeien 14 dagen later naar buiten zouden gaan, trok ik mijn wenkbrauwen op. Met de regen en de temperaturen kon ik me het nog niet bedenken dat we er alweer zo dicht bij zouden zitten.
De wekker gaat om 6:00 uur. Er komt vandaag weer een schoolklas op bezoek op de boerderij! Dat betekent dat er naast de verzorging van de dieren ook één en ander klaar gezet moet worden. Nog gauw een doekje over de tafels en over Bertha de kunstmelkkoe. In een stal is het stoffig.
Ik wek om 7:00 uur onze vier kinderen en zorg dat ze om 8:30 uur op school zijn.
Stilzitten is een boer onbekend.
In het voorjaar komt zelfs stilstaan niet voor op de boerderij.
Alles lijkt dan in een stroomversnelling te komen, te ontwaken.
1 maart, ook wel de weerkundige start van de lente, betekende voor ons de start van de schapenlammerij . En wat kondigt de lente nu mooier aan dan de geboorte van lammetjes?
Maart zou een extreem zonnige en droge maand worden.
Dit konden we de eerste dag van deze maand nog niet weten. Net zomin als dat we toen niet wisten dat deze dag een voor ons levensveranderende gebeurtenis in petto had.
Ironisch genoeg ontdekten we die avond tijdens de geboorte van het eerste lammetje dat het dak van ons huis vlam had gevat als gevolg van een schoorsteenbrand.
Vastberaden om te redden wat er te redden viel, vochten we als leeuwen, proberen te voorkomen dat ons levenswerk in vlammen zou opgaan.
Door rookmelders, de (vrijwillige) brandweer, politie, buren en ons eigen handelen wisten we het uiteindelijk van de vlammen te winnen.
Ongelooflijk dankbaar dat ons gezin ongedeerd is gebleven en de boerderij er nog staat!
Desalniettemin een zeer heftige ervaring.
De geluiden klonken nog lang na; van het mekkeren van het eerste pasgeboren lam, het intense gepiep van rookmelders, de sirenes, en het hartverscheurende schreeuwen van onze kinderen die gedrieën buiten stonden terwijl wij op zolder probeerden te blussen om erger te voorkomen.
Hoe heeft dit kunnen gebeuren?
We hadden alle voorzorgmaatregelen toch genomen?
De oorzaak lijkt te liggen in dikke pech.
Maar…hadden we pech?
De brandweer was zeer snel ter plekke en wist de boerderij te redden.
We zijn ternauwernood aan iets vreselijks ontsnapt en realiseren ons dat het allemaal heel anders had kunnen aflopen…
Die avond nadat het laatste brandweervoertuig het erf verliet en de buurvrouw onze kinderen weer thuisbracht vielen we elkaar in de armen.
En toen werd het stil. Stil in mij.
Ondanks alle nasleep; de actiestand waar we nog steeds in verkeren en alle schoolklassen die onze boerderij weer bezoeken lijkt er iets veranderd…
Ik lijk meer te overdenken, te waarderen en bewustere keuzes te maken.
Het ritme van de boerderij bleek ons anker; het werk gaat door en helpt bij het verwerken.
Terwijl ik naar de schapenschuur loop gaan mijn gedachten terug naar de avond van de brand; het eerstgeboren lam dat na twee uur een zusje kreeg, doordat de buurman moederschaap hielp bij de geboorte van haar tweede lam…
Nieuw leven geeft hoop!
Bianca Straathof
Boeren met aandacht in Echten -> https://boerenmetaandacht.nl/
Ik heb nu al bijna 2 maanden geen kippen meer. We zijn het kippenverblijf aan het ombouwen zodat ze meer ruimte krijgen. Meer ruimte om te eten, te drinken en ook meer ruimte om een eitje te leggen. Maar vooral meer ruimte om te scharrelen met een hele grote nieuwe overdekte uitloop. Ik ben heel erg benieuwd hoe de kippen het straks gaan vinden. We hebben de systemen, zeg maar het nagebouwde bos, wat dichter bij elkaar gezet. Dat is voor onszelf wat minder praktisch, maar voor de kippen is de kortere afstand juist veel makkelijker om tussen de verdiepingen heen en weer te vliegen. Uiteindelijk gaat het daar natuurlijk om, dat de kippen het zo goed mogelijk hebben.
Ik dacht zelf dat ik het wel prettig zou vinden, even geen kippen meer. Maar dat valt toch wat tegen. Ik mis ze, ik mis de warmte, ik mis het enthousiasme dat ze altijd hebben als je binnenkomt. Ik mis het stofbaden, oh ja, de stof, die mis ik niet, dat moet ik wel toegeven. Maar het allermeest mis ik het geluid, het gezellige geluid dat kippen hebben.
Al met al ben ik gewoon aan het aftellen totdat het zover is dat ik weer kippen heb. Ik weet nog goed de dag dat ik voor het eerst kippen in het nieuwe kippenverblijf had, zo'n vier jaar geleden. Het leek wel of ik de hele dag last had van fishermensfriend. Sterk spul is dat. Maar toen had ik anderhalf jaar geen kippen gehad, toch wel enige bouwstress, extreem weinig slaap en zeker ook de spanning of het verblijf wel zou functioneren zoals ik het bedacht had. Dat heb ik nu gelukkig niet meer. Ik ben er van overtuigd dat alles goed werkt. Alleen nog maar zo'n vijf weken wachten op nieuwe hennen. Dat is natuurlijk het allermooiste, jonge hennen, altijd prachtig in de veren en lekker nieuwsgierig maar toch stiekem ook een beetje bangig. De eerste eitjes weer op de band, dat zijn echt de allerlekkerste eitjes die je maar kunt krijgen. En dan op zondagmiddag, als je dan toch net even wat minder haast hebt, gewoon lekker tussen de kippen zitten en genieten van het stofbad dat ze nemen. Ik heb iets om naar uit te kijken.
Hans Brinke
Melkvee- en pluimveehouder te Orvelte
Vroeger bij mijn ouders op het melkveebedrijf was het al zo… Zodra we op verjaardag gingen, was er een koe aan het kalven of ging er iets mis, waardoor de avond compleet anders verliep dan verwacht. Ik denk dat de meeste veehouders dit wel herkennen. Bij ons liep het ook compleet anders dan verwacht, in dit geval nadat we thuiskwamen van een verjaardag:
‘s Morgens om half 10 zit ik heerlijk aan de koffie. De eerste uren noeste arbeid zitten er weer op. Wat worden we verwend met het heerlijke weer van afgelopen weken. De landerijen zijn inmiddels weer lekker opgedroogd en de werkzaamheden op het land zijn in volle gang. Bemesten, weideslepen, cultiveren, ploegen en ga zo maar door.
Afgelopen najaar en gedurende de winterperiode denken we na over het bouwplan. Naast de standaard gewassen gras en maïs, gaan we dit jaar graan verbouwen. Onze motivatie? De markt voor grondstoffen is grillig en biedt ons geen enkel houvast dit jaar. De oorlog tussen Oekraïne en Rusland speelt hierbij een rol – het is verschrikkelijk wat daar gebeurt…
